Deadly Sins: Making dreams come true.

Met enige vertraging volgt er weer een verslag van de laatste trainingsdagen op 16 en 26 augustus.

16 Augustus. Alles zag er naar uit dat het hevig zou regenen en onweren, dus hadden we de kart al maar min of meer in regenafstelling gegooid voor we vertrokken.
Dit bleek echter niet nodig te zijn, want ter plekke in Genk bleek alles droog. Voorin smaller, achterstabi er weer in, slicks eronder en gaan.
De baan zelf was op bepaalde plekken nog wel vochtig maar na verloop van tijd droogde die dus netjes op, al was de grip ver te zoeken.



Ik kon rekenen op Bas als monteur, waarvoor dank.
Aan het eind van de dag liet de motor het echter afweten, na heel wat proberen begaven ook de koolstaafjes in de starter het.
We besloten dan maar in te pakken gezien het al vrij laat was om nog van blok te wisselen.
(bij het repareren van de starter ineens enkele foto's genomen, deze komen later op de blog).

Tien dagen later, 26 augustus, was het dan eindelijk wel zover. Regenrijden. Regelrechte katastrofe, al kon ik de bij droogweer snelle Martijn wel min of meer bijhouden na een tweetal stintjes oefenen in de regen.
Enkele keren van de baan gegaan, ketting verloren, veel keer gespind, maar al bij al een leuke en leerrijke ervaring.

Maar jawel. Later op de dag droogde de baan op. Gezien ik zoveel mogelijk rondjes wou rijden niet teveel tijd genomen om de regenafstelling om te gooien. Enkel slicks eronder en wat smaller voorin. De stabi voorin er in gelaten, achterin eruit, achterin smalste, enzovoort.

Wonderwel raakte ik op een nog half vochtige baan en zonder veel "werken" in de kart los onderin de 58s en netjes constant. Voor het eerst voelde ik ook echt lift in het binnenste achterwiel in de bochten.
Waar de kart met "alle grip achterin" (stabi achter, breed achter, ...) nog steeds te weinig grip had achterin, had ik met "alle grip voorin" geen enkele last van achterin uitbreken.
Integendeel, het ging allemaal veel fijner. Ik kon later insturen, stuurde sneller en fijner in, en brak niet uit.

But... Whatever can go wrong, will go wrong, ik verloor lap per lap remkracht. Spacers op het systeem gestoken, maar ook na 3 ronden had ik weer geen remkracht.
Echter wel blijven rondrijden zonder remmen, afremmen moest maar gebeuren door de voorbanden te scrubben en veel kracht op het stuur te brengen.
Opnieuw wonderwel: ik bleef maar lage 58 draaien.

Na een drie of viertal stints remloos rijden toch maar huiswaarts gekeerd, en we kunnen terugblikken op een geslaagde dag.

Door omstandigheden niet veel tijd gehad me afgelopen twee weken bezig te houden met het karten, maar vandaag dan toch maar een kijkje genomen naar de remmen. De rempomp blijkt te lekken, vandaar dus het tekort aan remkracht.

Tot zover de verslagen van deze twee trainingsdagen. Tijd voor een korte evaluatie van de deadly sins in de voorgaande artikels.

Beter plannen zat er niet in, om de eenvoudige reden dat ik in het onbekende gestort werd (eerste keer regenrijden, rijden zonder remmen). Het was dus puur op gevoel rijden, en dat heeft me verdomme deugd gedaan )). Het gevoel van terug aan het begin van de weg te staan, de grenzen aftasten, nieuwe dingen moeten proberen, ... Bijgevolg was de concentratie dus ook meteen weer op en top. Dus dit punt is op dit moment al geslaagd.

Later en harder remmen was het tweede werkpunt. Bij gebrek aan remmen valt deze dus niet te beoordelen, maar ik vond dat ik het zeker niet slecht heb gedaan om zonder remmen te rijden.

Betere houding in de bocht was het derde puntje. Dit is van onnoemelijk belang tijdens het regenrijden. Door hierop te letten bij het regenrijden ging in het ook automatisch doen bij het droogweer rijden en ik werd er wel toe verplicht ivm weinig remkracht. Ook een hele verbetering in gebracht met andere woorden.

Gereedschap beter ordenen. We hebben ons daarbij een meer gestructureerde gereedschapskist / lades aangeschaft en het verschil in efficiëntie is zowel op de baan als in de garage thuis duidelijk merkbaar. Na enkele uren sleutelen worden we wel wat slordiger, maargoed, dat komt wel in orde als er wat tijd overgaat.

Conditie verbeteren. Deze gaat ook helemaal de goeie kant op voor het moment. Nog niet super, maar er is wel duidelijke verbetering merkbaar. Nu wordt het maar eens tijd om ons streefgewicht van 67.5 kg voor de recreantenrace te halen (nu 74)

Afstelling volledig omgooien. Daar het min of meer behouden van de regensetup was de afstelling van zelves dus helemaal omgegooid en wateen resultaat:o De setup van 26 augustus wordt dus zeker als uitgangsbasis gebruikt voor de volgende training op 25 september in Mariembourg (als remmen in orde raken tegen die tijd) en later op 2 en 3 oktober in Genk.


So, boring bit done. We gaan nu over naar een belangrijker punt, welke overigens niet enkel geldt in karting, maar welke een les is die je je hele leven moet onthouden en op alle vlakken van het leven kan toepassen.
We gaan het hebben over dromen waarmaken.

The vital part: "Don't work toward the goal, but live the dream". Vergelijkbaar met "Don't follow the way of happiness, happiness is the way." En het is dan ook nog eens hélémaal waar.

Als je niet bereid bent om 24/7 de droom te beleven, dan is het geen droom. Laat staan dat je moet gaan verwachten dat "de droom" zal uitkomen. Als je wat wil bereiken, dan moet je doen wat moet gebeuren.
Moet je een nachtje doorsleutelen om volgende dag te kunnen gaan trainen? Dan moet je dat doen. Moet je dat setje banden hebben maar heb je niet genoeg geld? Ga dan werken. Moet je 700 kilometer rijden om je stukken te gaan ophalen in Nederland en Duitsland? Rij dan 700km.

De énige mogelijke restrictie is dat je van je ouders afhangt, in geen enkel ander geval mag er een excuus zijn om je droom niet te kunnen bereiken. In elk geval dat je een zogezegd excuus hebt, zeg je tegen jezelf: "ik ben niet bereid om tot het uiterste te gaan om mijn doel te bereiken".

Leef je droom. Als je je droom wil bereiken zal quasi alles in functie ervan moeten zijn. Zeker als het om een tijd- en geldrovende sport als karting gaat, zal je bereid moeten zijn alles te geven.

Het is dan ook handig dat je weet waaraan je begint als je een droom hebt. Een droom bestaat uit verschillende doelen. Laat ons zeggen dat we in de Formule 1 willen rijden, prima. Dan kan je jezelf enkele doelen gaan stellen.
Het winnen van een amateursrace, vervolgens opklimmen naar de subtop van de Chrono om het volgende jaar de Chrono te winnen. Europese gaan rijden. WSK gaan rijden. Formule Ford, F3000, GP2, and finally Formula One.

Een hele lijst met tussenstappen om je uiteindelijke droom te doen uitkomen en er gaat een hele tijd over. Daarom deel je die droom dus op in doelen, en die ga je elf afzonderlijk naar toewerken.
Wil je je eerste amateurrace winnen? Dan moet je bijvoorbeeld een respectabel gewicht hebben, geld ophoesten voor voldoende trainingsdagen, goede banden, ... En moet je daarom elke ochtend om 6 uur een uur gaan joggen? Dan doe je dat. Moet je daarom elke dag een uur overwerken? Dan doe je dat.

Ben je niet bereid je volledig te geven? Dan zal je je droom niet waarmaken. Dan kan je je beter "half geven" aan de hobby dan "driekwart" aan de droom, want dan verlies je sowieso.

Doe je dit met volle plezier, dan werk je ook niet meer naar doelen toe, maar dan (be)leef je de hele droom van letterlijk en figuurlijk start tot finish. Motivatie is de sleutel naar de start, passie is de sleutel tot de finish.

Blijkt het toch niet te lukken, ondanks dat je alles hebt geprobeerd? Dan heb je waarschijnlijk niet hard genoeg geprobeerd. Slechts in heel weinig gevallen kan je het tegendeel zeggen bij falen.
Maar, in élke mogelijke situatie, losstaand of je nu hard genoeg hebt geprobeerd of niet: het is beter spijt te hebben van dingen die je gedaan / geprobeerd hebt, dan van dingen die je niet gedaan of geprobeerd hebt. Op je sterfbed zal je niet denken aan alle stommiteiten die je begaan hebt in je leven, maar wel aan de dingen die je niet hebt gedaan in je leven.